De wandeling

De wandeling

Vandaag hebben wij vakantie. In de vakantie gaan wij altijd wandelen. Deze keer wordt het een wandeling in de bergen, wat zal het ons brengen? Volgens onze gegevens is de wandeling niet zo lang en…….wat toch meestal wel het geval is, niet zo steil.
We nemen toch voor de zekerheid de wandelstokken mee en genoeg eten en drinken.
Het begint rusting maar na een paar kilometer zien wij dat de weg een beetje begint op te lopen, dus klimmen. Klimmen is niet zo erg, we hebben immers onze stokken bij ons om op te steunen.
Terwijl ik aan het klimmen ben gaan mijn gedachten naar de wegen die wij in ons leven moeten gaan. Het is als een wandeling maken. Je moet keuzes maken doe ik het wel of doe ik het niet. Maar ook als je denkt een goede keuze te hebben gemaakt kun je zomaar voor een afgrond komen te staan. En dan……..je moet verder. Heb je dan je “stokken” bij je. Want daar kun je niet zonder. De afgrond is soms zo steil dat je gewoon niet verder durft, je blijft staan waar je staat maar terug kan ook niet.
Jezus zegt wees maar niet bang, ik ben je steun, leun maar op mij dan zul je niet in het ravijn storten.
Dan is het nog wel een gapende afgrond maar de afgrond zal je niet hinderen want bij elke stap zie je dat er een vaste grond onder je voeten gelegd wordt.
In het leven zijn veel bergen en dalen. Wat is het dan fijn te weten dat Jezus altijd naast je loopt, je voedsel (zijn Woord) meegegeven heeft voor onderweg ja je zelfs zal dragen als je door een diep dal heen moet. Dan zegt hij word niet moedeloos ik ben er en zal er altijd zijn, ik zal je naar hoogten brengen waar geen mens alleen kan komen.
Je bent te feliciteren als je dat gelooft. Hij zegt houd vol, vertrouw op mij, vertrouw er op dat de “wandeling” goed zal verlopen en dat je uiteindelijk  “thuis” komt.