Je dankte God voor wat je had

Je dankte God voor wat je had

Je had haar kleertjes al gekocht
ik ben straks moeder
zo dacht je, maar in één ademtocht
verdween ze, naar haar Hoeder.

Geen tranen om te geven,
te groot was jouw verdriet,
bang voor een eenzaam leven
je zei dit wil ik niet.

Toch moest je het wel horen
nooit zou ‘t meer moog’lijk zijn
er wordt geen kind bij jou geboren
je schreeuwde: “God, het doet zo’n pijn”.

Dit zou je heel je leven dragen
je wilde het niet zien
je wilde God niet vragen:
mag ik een beetje moed misschien?

Het dal was diep
maar jij ging door
en wáár jij ook maar liep
liep God steeds voor.

Toch kwam je tot erkenning:
U die mij leven leidt
al wordt het nooit gewenning
brengt uitkomst op bestemde tijd.

Je hebt je weg gevonden
veel kind’ren bracht God op jouw pad
zo werd jouw wond verbonden
je dankte God voor wat je had.